Waarom Nederland een ‘dropland’ is

Naast tulpen, molens, klompen en kaas mag het woord ‘drop’ ook niet ontbreken. Ondanks dat de Nederlander drop heeft geclaimed, moest het een lange weg afleggen om ons te kunnen bereiken.

Voor dit artikel wilde ik in de stemming komen en ben ik sinds lange tijd een snoepwinkel binnen gestapt. Nog steeds heeft drop hier een prominente plek. Nu zit ik heerlijk op een terras met een flinke puntzak vol zwarte heerlijkheden. Maar waar komt drop nou eigenlijk vandaan?

Geschiedenis.
Het beginsel van drop wordt gewonnen uit de wortel van de zoethoutplant: al eeuwen lang geprezen door zijn medicinale eigenschappen. Uit geschriften van 7000 voor Christus wordt zouthoutwortel in combinatie met kaneel en anijs al vermeld als middel ter bestrijding tegen de pest. In 1923 werd Toetanchamons’s graftombe (±1350 v. Chr.) gevonden en was deze nog in ongeschonden staat. Bij de opening ervan zijn grote hoeveelheden zoethoutextract gevonden, hoogstwaarschijnlijk om hem in het hiernamaals gezond te houden. Ook in de Chinese oudheid behoorde zoethoutwortel tot de ingrediënten die een positieve invloed op het lichaam zouden hebben en zouden bijdragen aan een langer leven.

In Nederland (13^de eeuw) werd in de natuurencyclopedie van Jacob van Maerlant drop aanbevolen als middel tegen hoest en aandoeningen van de luchtwegen in het algemeen. Tot op de dag van vandaag wordt zoethoutwortelextract nog steeds gebruikt in geneesmiddelen tegen hoest en keelverzachting. De zoethoutplant kent drie soorten met allen hun eigen smaak. Deze komen voor in zuid Europa, het Midden Oosten en China.

Hoe wordt zoethout nou drop?
Tot op 1731 werd zoethoutextract gebruikt voor allerlei kwalen, maar in dat jaar ontdekte de Italiaan Giorgio Amarelli dat zoethoutwortelsap om te vormen was tot blokdrop. Blokdrop is het uitgeperste sap van zoethoutwortels. Deze wordt gefilterd en daarna langdurig gekookt tot een dikke stroperige massa. Deze massa wordt in blokken gegoten om daarna verder verwerkt te worden. Vaak komt blokdrop binnen in drop fabrieken om daar verdund en vermengd te worden met smaakstoffen (denk aan honing, salmiak en munt) en verdikkingsmiddelen (gelatine, zetmelen etc). Deze worden samen verhit tot er een juiste binding (deeg) ontstaat. Dit deeg wordt dan weer in de desgewenste vorm geperst om deze vervolgens uit te harden tot de dropjes zoals wij ze kennen.

WRM Nederland als dropland?
Er worden meerdere theorieën op losgelaten WRM dit zo is. De consumptie van drop in Nederland is opvallend. De gemiddelde Nederlander eet zo’n twee kilo drop per jaar, wat het totaal 32 miljoen kilo per jaar maakt. Ook in Scandinavië en in Noord Duitsland wordt veel drop gegeten. Eén van de vele theorieën is dat deze landen op zee zijn gericht en daardoor een voorkeur hebben voor zoute dingen.

Nederland produceert eenderde van alle drop en zoethoutwortelextract binnen de EU, met Duitsland op twee en Spanje op nummer drie. Het kan zijn dat de kleur en smaak andere landen doet schrikken, want het meeste snoepgoed heeft felle kleuren en een zoete smaak in tegenstelling tot de donkere kleur en ziltige smaak van onze dropjes.

Ik ben er ieder geval gek op en heb altijd ergens wel een zakje liggen!

Bron afbeelding: Dawn Huczek