Waarom strooit men tegenwoordig met moties van wantrouwen?

Wijze uitspraken, men ziet ze aan de lopende band voorbij komen tegenwoordig. Vroeger kwam je ze af en toe op een tegeltje in het toilet tegen, maar tegenwoordig zijn de gemiddelde Tinderprofielen van een zwevende leus. Zaken als “Live the life you love, love the life you live” en “live the life you want to live” worden rondgeslingerd als frisbees op een strand in de zomer, terwijl ze net zoveel betekenis hebben als de gemiddelde boer die wordt gelaten na het eten van een frikandel speciaal. Die gedachte werd bij mij nog een keer bevestigd toen ik laatst in een Facebook-bericht de tekst “Life the live you want to life” voorbij zag komen. Ook schamen we ons tegenwoordig niet om een willkeurige uitspraak voor de rest van ons leven op ons lijf te printen. Een goed voorbeeld hiervan is de voetballer Jordy Clasie die zonder pardon “You’re my everyting” op z’n arm had gezet. Toch jammer zo’n spelfoutje. Maar uiteraard zijn er ook uitspraken die meer betekenis hebben. Zo kwam ik er laatst een tegen die dagelijks nog wel eens door mijn hoofd galmt, namelijk: “Fouten maken en er niks aan doen, dat is pas fouten maken”. Een uitspraak van ene Confucius.

Dit jaar is maar weer net begonnen en er is in de politiek alweer genoeg gebeurd. Er zijn alweer honderden kamervragen gesteld, gediscussieerd over non-issues en er zijn alweer wat moties van wantrouwen door de tweede kamer gegooid. En vooral dat laatste irriteert mij mateloos. Begin dit jaar rende Frans Weekers snel weg net voordat er een motie van wantrouwen ingediend zou worden en ook kreeg Plasterk er laatst een voor zijn kiezen.  Nog maar te zwijgen over de moties van wantrouwen die de afgelopen jaren te pas en te onpas werden ingediend. Men zou bijna vergeten waar deze moties daadwerkelijk voor bedoeld zijn en het lijkt steeds meer een middel om de kijkcijfers van politiek24 een boost te geven. Een rare trend die zich doorzet. Gedrag dat misschien past bij een ALV van een mislukte studentenvereniging, waar de leden met een pilsje in de hand door een microfoon staan te schreeuwen, maar zeker geen gedrag voor ‘leiders’ van een land. Zo hebben we er in de afgelopen 10 jaar een flink aantal voorbij zien komen, maar is er bijvoorbeeld in die 10 jaar daarvoor niet één motie van wantrouwen ingediend, wat op zijn minst opmerkelijk is.

Het rare van dit geheel is dat mijn ouders mij een hele andere mentaliteit hebben meegegeven vanuit mijn opvoeding. Want zoals in elk leven, zullen er vele fouten worden gemaakt. Men behaalt wel eens een stel onvoldoendes op school, faalt wel eens in een sport, misdraagt zich wel eens, faalt wel eens in de liefde, heeft wel eens een slechte dag op het werk en ga zo maar (eindeloos) door. Dat ik, en hopelijk ook de gemiddelde mens, daar vrede mee heeft mag duidelijk zijn. Als mij namelijk iets is geleerd, is je niet te concentreren op je fouten, maar juist wat je met die fouten gaat doen. Simpele uitspraken als “leren van je fouten” en “niet lullen maar pellen”, dat zijn uitspraken die een mens beter maken op allerlei fronten. Niet opgeven wanneer het tegen zit, maar juist je mouwen opstropen en jezelf in het zweet werken om er weer bovenop te komen. Als je een fout maakt er dus alles aan doen om ervoor te zorgen dat je die teniet doet en beter uit die situatie komt. En hoe simpel dit misschien ook klinkt, blijkbaar is dat voor sommige mensen toch moeilijk te bevatten.

In de politiek geldt een andere mentaliteit. Bij een fout mag men meteen ophoepelen. Het vervelende is dat, dat dit foutje steeds kleiner wordt, voordat de tweede kamer getriggerd wordt om een motie van wantrouwen in te dienen. Als de politiek nou zou beslissen welke schoenen de nieuwe trend worden voor de volgende zomer, welke tv-programma’s het populairst zijn en bepalen wat de inhoud van RTL Boulevard is per avond, dan zou het mij geen moer kunnen interesseren. Echter bepalen ze toch wat belangrijkere zaken. Dit doen ze momenteel ook nog eens in een turbulente tijd, waarin het economisch gezien nog steeds niet vlekkeloos gaat. In plaats van dat men hun fouten gezamenlijk evalueert en vervolgens de handen uit de mouwen steekt en aan de slag gaat, gaan ze zeuren als een stel bejaarden op een uit de hand gelopen brunch. Wat je dus van politici eigenlijk zou verwachten, doen ze precies niet. Ze maken er steeds vaker een mooie soap van. Maar een voordeel, als een huidig lid van de tweede kamer aan een tattoo zit de denken weet ik al wel een mooie tekst: “I don’t make mistakes, except in this tattoe”.