Iets met Chinezen en pinknagels…

“Welcome to our hotel sir, I hope you had a pleasant flight” zeg ik tegen de Chinese heer die zich bij mijn receptiebalie heeft gemeld om zijn kamerreservering te verzilveren. Ik doorloop met de heer Chi Xen, wat zijn naam blijkt te zijn, de standaard incheck procedure en vraag hem uiteindelijk om zijn paspoort. Na een flinke zoektocht in zijn aktetas haalt hij zichtbaar geërgerd zijn paspoort tevoorschijn, legt deze zorgvuldig op de balie en laat zijn rechterhand ernaast rusten. Mijn aandacht wordt direct getrokken naar zijn pink en dan in het bijzonder de vergeelde nagel van zo’n twee centimeter die daar onderdeel van uitmaakt. Compleet afgeleid door deze vreemde observatie vergeet ik vervolgens geheel om de heer Chi Xen’s paspoort in te kijken en overhandig hem snel een kamersleutel.

Mijn hersenen draaien ondertussen overuren om te bevatten waarom een degelijk uitziende Chinese zakenman zijn pinknagel zo lijkt te verwaarlozen. Wat voor nut kan zo’n lange nagel nu hebben? Is hij überhaupt wel echt? Is dit iets wat vaker voorkomt onder Chinezen of tref ik hier een individu? Mijn laatste vraag wordt direct beantwoord door een steelse blik te werpen op de vingers van het reisgezelschap van de heer Chi Xen. Ja hoor, ook bij deze heren prijkt er een flink exemplaar aan de kleinste variant. Met stille tred vervolgt het Chinese gezelschap hun weg naar de lifthal, zich totaal niet bewust van mijn starende ogen. Als ze de hoek omdraaien verlies ik ze uit mijn gezichtsveld.

Daar sta ik dan achter de receptiebalie met grote vraagtekens af te lezen in mijn ogen en waarschijnlijk ook duidelijk zichtbaar boven mijn hoofd. Als een havik duik ik op mijn toetsenbord om mijn trouwe vriend Google.nl eens om raad te vragen. Terwijl ik ondertussen diep in gedachte alvast een lijstje opsom met mogelijke verklaringen. Een Chinees fashion statement? Nee, de heren zagen er in hun grijze muizen pakken niet uit alsof mode ook maar enigszins in de buurt komt van hun interesseveld. Een krabnagel voor lichamelijke ongemakken dan wellicht? Een mogelijkheid, maar waarom kiezen voor zo’n kleine versie met vier andere potentiële grotere (vinger) kandidaten.

Na ruim een half uur op Google Scholar rondgeneusd te hebben geef ik de hoop op dat er ooit een academicus zijn hoofd heeft gebroken over dit vraagstuk. Een wetenschappelijk onderbouwde verklaring is hier dus niet direct voor te vinden. Ik beland vervolgens van de ene op de andere particuliere China-lovers blog en kom uiteindelijk tot de conclusie dat ik vrijwel overal op hetzelfde antwoord stuit. Back in the days, gaf het hebben van een lange pinknagel, bij zowel mannen als vrouwen, in China namelijk blijk van rijkdom. In tegenstelling tot de Chinese arbeidersklasse, die dagelijks met hun handen werkten en daardoor geen lange nagels aan welke vingers dan ook konden hebben, had de pinknagel van de welgestelde Chinees alle mogelijkheid om tot zijn volle potentie uit te groeien.

Alhoewel het tegenwoordig minder gebruikelijk is zijn er Chinese mannen die nog steeds een lange pinknagel dragen, voornamelijk als teken van intelligentie, cultuur en welgesteldheid. Toch pik ik zo hier en daar signalen op dat er voor de pinknagel ter verlichting van lichamelijke ongemakken ook wat valt te zeggen. Je zult maar zo’n irriterend, verhard snotje achterin je linker neusgat hebben…dan komt zo’n lange pinknagel toch wel erg goed uit.

Waarom is de observatie die ik op een regenachtige zaterdagmiddag heb gedaan nu zo opvallend? Om meerdere redenen! Allereerst heeft de lange pinknagel bij mannen in de Westerse wereld vaak een ietwat ander, en vooral meer praktisch, doeleinde. Het is inmiddels bijna algemene kennis dat dit een verkapte vorm van een coke-schepje moet voorstellen. Ten tweede, wordt het hebben van lange nagels over het algemeen als vrij vrouwelijk ervaren. De keuze voor slechts één lange vingernagel maakt de kwestie alleen maar dubieuzer. Ten slotte, is het toch typisch dat het tonen van status in een socialistisch doordrongen China klaarblijkelijk voor vele Chinezen best met elkaar valt te rijmen. Alhoewel de ‘piek’ van deze eigenaardige Chinese vorm van status vertoning ons tientallen jaren terugbrengt, toch heeft de traditie de Chinese culturele revolutie onder het bevel van de Communistische Mao weten te overleven. Het is daarom maar de vraag in hoeverre één van de grondslagen van de socialistische ideologie, namelijk ‘gelijkheid’, zich nu toch werkelijk in de harten en de hoofden van de Chinese bevolking heeft weten te nestellen.